MO11-1 verliest onverdiend tegen Walcheren

Vandaag weer tegen een fysiek sterke tegenstander. Voor de winterstop bleek Walcheren een zeer fysieke tegenstander dat de duels en overtredingen niet schuwt. We wisten dat het een pittig potje zou worden. En uiteindelijk verloren we onterecht tegen een ploeg die regelmatig de grens van het toelaatbare overging.

Ondanks de vele regenval van de afgelopen dagen, lag het veld er bij Walcheren prima bij. Het zonnetje scheen zelfs en het was aangenaam vertoeven langs en op het veld. We waren naar Vlissingen gekomen op volle oorlogssterkte. Amy begon als keeper. Julia, Wies en Feli stonden in de verdediging. Lisa, Lisanne en Dewi begonnen als middenvelders en Jet was onze spits. Mare, Caitlin en Indy begonnen als wissel.

Al heel snel werd duidelijk dat Walcheren niet voor de schoonheidsprijs ging. Mooi voetbal was niet belangrijk. Winnen wel. En dat mocht dan met veel fysieke arbeid. Er werd veel geduwd, aan armen getrokken en geschopt waar mogelijk. Onze meiden raakten hier behoorlijk van onder de indruk en dit zag je meteen terug aan het spel. Het befaamde combinatiespel (tikkie takka) kwam er nauwelijks uit. Walcheren zat er telkens bovenop en al snel sloop de angst in de koppies van onze speelsters.

Door een paar vlijmscherpe counters kregen we wel een paar goede kansen, maar helaas konden we die niet benutten. En jawel, dan gaat de oude voetbalregel op: de tegenstander scoort. Walcheren had een aantal zeer grote, stevige en sterke meiden voorin staan en zij konden keihard schieten. Zo vloog, na zeer aarzelend verdedigen van onze kant, de 1-0 achter Amy. Hoewel ons geliefde spel er totaal niet uitkwam, bleven we de aanval zoeken en werd Jet vaak gelanceerd. De verdediging van Walcheren was ook heel sterk en we hadden het daar erg lastig mee. Gelukkig kon Jet een volgende goede kans benutten en werd het 1-1.

Het spelbeeld veranderde niet echt. Walcheren bleef erg fysiek spelen en wij probeerden er voetballend een leuke wedstrijd van te maken. Fysiek leggen wij het gewoon af tegen al dat geweld, dus moesten we ze met goed voetbal uitspelen. Dit lukte maar mondjesmaat. Walcheren deelde de volgende klap uit en het stond ineens 2-1. Intussen werd het spel van Walcheren steeds harder en gemener. De scheidsrechter deed hier helaas niets aan. Toppunt de eerste helft was wel dat we eigenlijk een penalty moesten krijgen nadat Mare getorpedeerd werd. De scheids floot wel en we maakten ons op voor een strafschop. De scheids paste 9 meter af en Jet ging achter de bal staan. Ineens legde hij de bal iets verder weg en mochten de speelsters van Walcheren een muurtje gaan vormen. De strafschop was ineens een vrije schop geworden. Hoe kan dat? Helaas werd deze vrije trap overgeschoten. Gelukkig kon Lisa de doeltrap van de keepster onderscheppen en de 2-2 binnenschieten. 

In de rust was het geen oase van rust bij ons. De meiden waren boos. Op de tegenstander en de scheidsrechter. Walcheren speelde heel gemeen en er werd niets aan gedaan. Ook hadden de meiden van Walcheren allerlei dingen gezegd die niet in goede aarde vielen bij ons. De trainers probeerden de rust terug te brengen in de koppies. Wij mochten ook wel wat fysieker gaan spelen, zonder gemeen te worden. Een schouderduw kan best en bang zijn voor je tegenstander is ook geen oplossing. Gelijk proberen de bal te veroveren en de spitsen niet laten schieten.

Na rust waren wij weer de beter voetballende ploeg en Lisanne zette ons verdiend op een 2-3 voorsprong. Voor Walcheren het teken om nog harder te spelen. Duidelijk met het doel om ons te intimideren en ons uit het spel te halen. Dit lukte helaas ook, want al snel was het 3-3. Althans, dat vond het publiek. Twee toeschouwers van Walcheren gaven aan dat de bal over de lijn was. Onze speelsters spraken dit niet tegen, en de scheids, die niet in de buurt stond, gaf een doelpunt. Wij waren nu behoorlijk van slag en het lukte ons helemaal niet meer om elkaar te vinden. Passes over twee meter kwamen al niet meer aan. De druk van Walcheren werd opgevoerd. En jawel, de 4-3 lag er al snel in. 

Ondanks alles probeerden de meiden nog wel de gelijkmaker te scoren. En Walcheren sleep de messen nog een keer. Zo werd Mare uit de wedstrijd geschopt (volgens de scheids was er sprake van een schouderduw), Indy kreeg een elleboogstoot (niet gezien door de scheids) en Wies moest ook gewisseld worden na een smerige overtreding (ook hier was niets aan de hand volgens de scheids). Gelukkig hadden we drie wissels, maar werkelijk ongehoord wat hier gebeurde. Hoewel we nog wat kansen kregen, lukte het ons niet meer om te scoren. Zo verloren we deze slachtpartij met 4-3.

Verliezen hoort (helaas) ook bij voetbal. Belangrijk is dat we hier van leren en hard blijven werken om nog beter te worden. Er zijn nog genoeg wedstrijden te spelen en Walcheren komt ook nog een keer naar het Wesselopark. Ook weer goed om te zien dat de meiden voor elkaar opkomen en elkaar niet afvallen. Er is helemaal niets mis met de teamspirit. We gaan weer lekker trainen deze week en dan zaterdag thuis winnen van Welberg!